เป็นของเล่นในวัฒนธรรมลาว โดยการนำไม้ไผ่ซางมาเฉือนให้เฉียง แล้วรวบให้แน่นด้วยการติดขี้สูด (ขี้ผึ้งชันโรง) นำไปแกว่งเหนือศีรษะ ทำให้เกิดเป็นเสียง ต่อจากนั้นก็ดึก (ขว้าง, ปล่อยด้วยแรงเหวี่ยง) ให้ลอยไปในอากาศ ระหว่างที่ลอยพุ่งออกไปนั้นก็เกิดเสียงเช่นกัน ต่อมาจึงมีการพัฒนาจากของเล่นที่ใช้แกว่งให้เกิดเสียง กลายเป็นเครื่องดนตรีใช้เป่า และยังคงเรียกว่าโหวดเช่นเดิม พัฒนาการนี้เพิ่งเกิดมีในช่วงราว 40 ปีเศษนี้เท่านั้น