ดินแดนที่เป็นจังหวัดสุรินทร์ และศรีสะเกษได้ถูกเรียกว่า หัวเมืองเขมรป่าดง เพราะเป็นดินแดนที่อยู่ชายขอบ (Periphery) ของอาณาจักรไทยในสมัยนั้น สภาพทั่ว ๆ ไป เต็มไปด้วยป่าทึบ ชายฉกรรจ์แถบนี้ต้องเก็บของป่า เช่น ผลเร่ว น้ำผึ้ง ชัน นอแรด ฯลฯ เป็นส่วยส่งราชสำนักกรุงเทพฯ ประชาชนในแถบนี้จึงถูกเรียก “ส่วย” และเนื่องจากพวกกวยเป็นกลุ่มใหญ่ที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้จึงถูกเรียกว่า “ส่วย” เรื่อยมา ความหมายอีกอย่างหนึ่งของคำว่า “ส่วย” ตามความรู้สึกของคนกลุ่มอื่น คือไม่เจริญหรือมีลักษณะต่าง ๆ ที่ด้อยกว่าชนกลุ่มอื่น ๆ ในแง่ความรู้สึกทางวัฒนธรรม ส่วยจึงหมายถึง พวกที่มีวัฒนธรรมต่ำกว่าเพื่อนบ้าน คือ เขมร และลาว